گـاهے اوقـاٺ بـایـב خـבا رو شڪر ڪنے

                                                                                                                  ڪہ بـہ چـیـزے ڪہ یـہ روزے مـے خـواسـٺے نـرسـیـבے. . .

بـراے مـטּ بـخـشـیـבטּ آבمـہـا ڪار آسـانـے سـٺ

امـا . . .

ایـنـڪہ بـخـواهـمـ בوبـاره بـہ آنـہـا اعـٺـمـاב ڪنـمـ ،

בاسـٺاטּ ڪامـلـا مـٺفـاوٺے سـٺ . . . !

                                                       ڪہ راحـٺ قـيـב { هـمـہ چـيـز } را زבے . . . ؟

ایـטּ جا ٺا پیراهــטּ مشڪے بر ٺـنٺ نبینـنـב ،

باور نمـے ڪـننـב چیزے را از בسٺ בاבه اے 

و مـטּ سیاه پوش رویاهاے בسٺ نیافٺـنـے ام . . . !

בیـروز پینوڪیـو آבمـ شـב ، 

و امـروز آבم هـآ پینـوڪیـو . . .

مـטּ از عـاقبـٺ مـاבر بـزرگ میٺـرسمـ ،

اگـر فـرבا شـنـل قـرمـزے گـرگ شـوב . . . !

هـیس !

سـاڪـٺ !

آهسٺـہ بـرویـב !

آهسٺـہ بـیـایـیـב !

اینجـا وجـבاטּ هـا هـمـہ خوابـنـב . . . !

     وقـتـﮯ رفـتـﮯ یـاבمـــ بیــاور خاطـراﭠـﭟ را بـבهـمـــ بـبـرﮯ (!)

        خوבﭞ ڪـﮧ نـبـاشـﮯ بـﮧ چـﮧ ڪارمـــ مـﮯ آیـنـב (؟)

     فـقـط ذره ذره نـآبـوבیـمـــ را ضـمـانـﭟ مـﮯ ڪننـב . . . (!)

                                  همونایے ڪـﮧ بهت محل نمیذارטּ

                          בنبال یڪے בیگـﮧ مثل سگ لـَﮧ لـَﮧ میزنـטּ !!

                                                 شڪ نڪـטּ

                  هَـر وَخــ یکــ ـے بہٺ گفـٺ: هَـر جـور رآحٺــــ ـے (!)

بـآ پشـٺ دسـٺ بــزَن ٺــو دهَنـِشـ تــآ ببینـــہ کـــہ ٺـو چـــہ جــوری رآحٺــــ ـے .

                                           آرهـ .

  ✗خــבایـا شَـبــیــﮧ بــاבڪُــنَـڪــے شـــُـבهــ امـ

  اَز بــُغــضــهـایــے ڪــﮧ بــِـﮧ اِجــبــار فــرو בاבهــ اَمــ

    اِلــتــمــاسَــتــ مــیــڪُــنـمــ فَـقَط یـــڪ سوزטּ !

      تـــِـڪــﮧ تــِـــڪــﮧ شــُـבنـــَـمــ بــآ خـوבمـ

          اهاے تویــے ڪــﮧ اבعا دارے خیلـے بارتــﮧ

اشڪــال نـבاره منم بــﮧ عنواלּ یــﮧ خر زحمتڪــش قبولت בارم

لیـآقـتـ مـردـآنـے کــﮧ... 

 بـڪــآرتـ رـآ مـعیـآر ارزش مـیخـوـآنـنـב ...

 هـمـآن בوشـیزـه ایـستـ بـآ בلــے فـــ*ـآحـشــﮧ و تنـآسلــے بـڪــر _! ! ^!

ایـنجـآ ایـرـآ*טּ استـ ...

  خـوבتـ رـآ بـپـوشـآטּ !

  ایــטּ جـآ بـآ نگـآه حـآملــﮧ اتـ مـیڪـنـنـב !

وفـــــــــــا !!!! هه

                                                                                        سگ گله ام را با گرگ دیدم                    

                              می آیم

دردهایم را روی این صفحه ی مجازی می نویسم

              ولی هیچ وقت هیچ کس نفهمید

                        من این ها را واقعی

                              درد می کشم

                                                                 خدایا

                                                      یعنی کی این

                                    

                                               یه خط صاف میشه؟

                                                              هان؟!

 این روزها مثل آدمی شده ام

      که تمام درد های دلش را

خط به خط در جمعی می گوید

و حضار بعد از کلی خنده می گویند:

      ممنون ،خیلی خوب بود

     این یکی رو نشنیده بودیم

               دمت گرم

گآهـــے خیآلـ میکـُنَم روی دَستــِ خُدا مآنده اَم . ..

خَسته اش کرَده اَم خودَش هَم نمـــے دانـَد

                 بآ مَن چه کُند . . . !

                                                    ذات ِ خـراب ،

                                                   آبادے نمـے فهمد

         ایـــכּ پـــــــا
 

       כرכ میڪنــﮧ
 
واسـﮧ هر چے رفتنـﮧ
 

  وقتی مهربانیت از دور

  این قدر نزدیک است

         حس می کنم

          جغرافیا

یک دروغ تاریخیست

                    بعضیا هستن که باهاتن

      ولی همیشه با کسای دیگه هم گرم می گیرن

             که اگه با تو به بن بست خوردن

           خیالشون راحت باشه کوچه بعدی

                یکی منتظرشون هست

           تو قانون رفاقت به اینا می گن:

                         لاشی

        مدت هاست احساس می کنم کرولال شدم

                     این روزها صدای احساساتم را

                    فقط صفحه کیبوردم می شنود!

   نگو هیچ شباهتی بین ما نیست

                            بختم

           شبیه چشم های توست

                           سیاه

                    می خواهی بروی بهانه می خواهی؟

                           بگذار من بهانه را دستت دهم

                          برو و هرکس پرسید چرا؟

                بگو لجوج بود!همیشه سرسختانه عاشق بود

        بگو دروغ می گفت!می گفت هرگز ناراحتم نکردی

                              بگو بی احساس بود!

  به همه فریادها، توهین ها و اخم هایم...فقط لبخند میزد

                                 بگو او نخواست!

            نخواست کسی جز من در دلش خانه کند!

                            آرامتر تکانش دهید

                         مرگ مغزی شده

                     باید زودتر دفن شود

                 چیزی برای اهدا هم ندارد

                      احساسم را می گویم!

                  تا همین دیروز زنده بود

                           خودم دیدم،

                  کسی لهش کرد و رفت!

                این روزا عده ای یه جوری زیرآبی می رن

                     که دلت می خواد بهشون بگی:

                        من نگاه نمی کنم بیا بالا

                   یه نفسی بکش لااقل خفه نشی!

                            اینقدر بی حوصله ام که

                             فرمایش همه متینه!

                                          پر از سکوتم.....سکوت مرگبار

                            سکوتی که دوست دارم فریادش کنم و

                                                   بریزم رو کیبوردم
 
                             تا برسونه خودشو به یه صفحه مجازی

                                                      یه دنیای مجازی

                                      و پر از آدمای مجازی

                                                      من پر از فریادم

                                                   فریاد

                                     ایـ ن روزهـــــــــــ ا شیشـ ه شـ בم . . .

                                                    زوב می شـ کטּم .......


                                      امــ ا . . . . טּ ــ ـاجور می بُــ رم !!!!

                                                                                                         

                                گاهــــﮯ פֿـــבا مـﮯ פֿــواهـב رویمـ را ڪم ڪنـב

                        آنقـבر مرا زجــر مـﮯ בهـב تا פֿــوבمـ ڪتبأ بنویسمــ :

                                                                                           

                                                                       

                                           آבمـ شـבهـ امـ ، ممنوטּ

یادِ روزایی اُفتادَم کهـ امتحانامونو کنسِل میکردیم

همیشه خانُم روشَن بَند

عه ببخشید شمشیر بَند ( من روشن روز و شمشیر بندو قاطی میکنم به این صورت شمشیر روز و روشن بند)

با ما راه نمیومد و میرید تو حالمون

بیچاره بچه هاش چی میکیشَن از دستش خُدا

یه بار امتحان دینی گرفت یه روز بعد تعطیلات نوروزی

هیشکی نخونده بود

میدونستیم امتحانه ها اما جدی نگرفته بودیمش

لامصب خیلی شیک امتحانشو گرفت

کم مونده بود از زار زدن آب دماغمون دومتر بیاد پایین ( گریه به اصطلاحا )

بعدش امتحانو که دادیم

من 14

آرمیتا 7

تینا هم که تو کلاس 02 هست

کلن این 02یی ها خدای شانس بودن

مَرگ بگیری تینا

                                                      باز دوباره با نِگاهِت این دِلِ من زیرُ رو شُد

                                                    باز سَر ِکلـاس قَلبَم دَرس عاشِقی شُروع شُد

دِل دوباره زیرُ رو شُد

آرمیتا و تینا مَن عاشِق این آهَنگ شُدَم

عاقا اون موقع ها که میرفتیم کلاس تولید محتوا

این آرمیتاهه پارچه برای مانتو نگرفته بود

سرویسمونم دایی ارمیتا بود ( خاطره داریم ما با این عاقا )

خلاصه رفتیم یه پارچه فروشی ، منو تینا و فائزه هم پیاده شدیم ، آخ چه عادمای اون شهر شبیه مُنگُلا بودن ، از پیر بگیر تا جوون چِشم در میوردَن مث چی نگاه میکردن

ما چشمون به آسفالت بود

کور شم اگه دروغ بگم

عه چراغارو کی خاموش کرد

رفتیم جلوی در مغازه و به عادمای خُل و چل نگا میکردیمو میخندیدیم ( جِلف بازی هامون هَم قشنگه )

خلاصه اونقدر لوس بازی درآوردیم که عاقاهه فروشنده گفت من تا حالا بچه های نمونه دولیتی به این شیطونی ندیدم

دایی هم برای زنش که یه نی نی تو راه داش پارچه دِرِفت که لباش بدوژه(الان اون اوژمله به دنیا اومده سارا خانُمی ، یه تُپُلی هست که فشارش بدی بمیره (ابراز علاقه من اینه ))

یه بارم که شوهر خاله ی آرمیتا بردَتِمون مُخشو زدیم دورمون داد

چـــــــــــــه روزایی بود هـــــــــــعی جوونی

سوفـــــیآ

تینــــــــآ

 

آرمیتــــــــــآ

 

اعتراض هَم وارد نیس

سوفیا چه خوشجلی

خُ داشتم میگفتم

دیه شروع کردیم پچ پچ کردن با هَم

بچه هاشون به معنای واقعی اسکُل بودن ، ما هم مُخِشونو کار میگیرفتیم کر کر میخندیدیم

اون خانم معَلَمه هم هی بد نیگامون میکرد

جلسه اول به این مِنوال بود 

تو جلسه های بعدش ما میرفتیم صندلی های اخَر مینشستیم

یه عالمی بود جاتون خالی

همه رو زیر نظر داشتیم

یه معلمم بود خانُم آقایی

ما صداش میکردیم آقای خانُمی

همیشه هم میگفت آخریا گوش ندین یه تولید محتوا ازتون میخواما

ما هم برای لحظاتی خفه خون میگرفتیم

عاها گاهی اوقات معلما چیزای ابتدایی رو میدادن به یه دختره که بعد ها همکلاسیمون شُد

اسمش فریده بود ، عاقا این یه عادم دستمالی تشریف داش که نگو

اون لحظات ملکوتی ما دوس داشتیم بوق بوقش کنیم

آی حرصمون میگرفت ازش تعریف میکردن

یه خانم خورشیدی هم بود که ما همیشه میگفتیم حاملس خخخخ

اما بعد ها فهمیدیم ابعاد شکمش هیچ تغییری پیدا نمیکنه

ما همه ی معلمامونو حامله میکردیم ( ههه از معلمان گرامی خواهشمندیم برای نگرفتن برچسب باردار بودن شکم خود را آب کنند با تچکُر )

یه بار هَم سر کلاس به مزاحمی تینا زنگ زدیم ببینیم کیه

اونم زیر دوربین مخفی

که آخر سال فهمیدیم هیچوقت کار نمیکرد

ینی رید تو حالمون

چه کارایی که ما از ترسش نکردیم خخخخخ

آپ امرو بَس

عاقا خسته نباشی

سَلـام

اُمید وارم حالتون خوب باوشه

اِمروز میخوام از خاطِره کلاسای تولید مُحتَوا که قولِشو دادم بگم

عاقا ما پنجشنبه ها و شنبه ها باید میرفتیم ، اَولین بار منو آرمیتا و تینا و فائزهبا سرویس رفتیم (مهلا جا نشُد )

من نتونستم تِلَمو بیارم به دلیل مادر گرامی ( ترفند هایی از جمله درجیب لباس و جیب مخفی کیف هم جواب نمیداد زیرا مادر بنده دم در تفتیش میکردند مآرآ)

اما فائزه و تینا آورده بودَن

آها تا یادم نرفته بگم ارمیتا چادر پوشیده بود خاهر بسیجی شده بود

جَو گرفته بودتِش ( اگه بخونه کَلَمو میکَنه)

خُلاصه رسیدیم و رفتیم داخل ، از قبل مدرسمونو دیده بودیم خداییش خیلی بزرگ بود ( دریاچه داشت + سِلف+ خابگاه+زمین کشاورزی)

خودتون بفهمین دیه در ضمن خونه مدیر و سرایدار هم توش بود

بعدِش بچه ها و همکلاسی های آیندمونو آنالیز کردیم دیدیم نه باو خُل مَمچولن ( واژه جدید یاد بگیرید فارسی را پاس بدارید)

بعدِشَم لَفتیم تو کلاس آی تی

با کلی پی سی برخوردیم

منم که اون موقع ها مانیتورم خراب شده بود ، تو فکر کِش رفتن یکی از مانیتورا بودم

اوِلش مث مُنگولا رفتیم اون جلو مِلو ها نشَستیم سر بالا و دهن باز به حرف خانُم معَلِم گوشیدیم

داشتن روشن خاموش و ایجاد نیوفولدِر و بستن پنجره و از این زهر مارها یاد میدادن ، اونجا بود که فهمیدیم اینا اُسکولن و لیاقت توجهمونو ندارن

ادامه رو بعدن میگم داداش گرامی بنده وِل کُن نیست کار داره تا ساعاتی بعد

دلم واسه مدرسه نَتَنگولیده

الهی هیچوَقت نیاد

+ایش عُق

+خُدا

اما دلَم برا این دوستای بیچورَم تَنگ شُده عَجیب

سین هشتم امســـــآل مــآ

سرطان مَن

یادش بِخیر آرمیتا سر این استاتوس خِیلی احساساتی شُده بود

کُلا ما سر کلاس کارمون استاتوس نوشتن تو کتاب آرمیتا بود

کتاب دینیش گوشه و کنار حتی رو متناش استاتوس نوشته بودیم

یادشم بخیر من تا میرفتم یه استاتوس بگم یادم نمیومد تا آخر کلاس میرفتم تو هنگ

آرمیتا خُدا ذلیلت نکنه

یاد اون روز اُفتادم که فرداش امتحان زیست داشتیم

آرمیتای بوق شُده گُفت از 02 یی ها امتحان نَگرفت از ما هم نمیگیره

گفتم نمیشه که بیاد یوهو بگیره

گفت نه بابا از همه با هم میگیره ، من گفتم باشه اما قصد داشتم بخونم

بعدش سر کلاس یادم نی کلاس چی بود بهش گفتم بریم کلاس معلم ریاضی قبلیمون تا شهریشو بدم

اون مول هم گفت به شرط اینکه قول بدی نخونی قسم بخور

منم گفتم باشه

بعد مدرسه رفتیم کلاس و شهریه رو دادیم و کلی وقتمون این ور و اون ور گُذشت و ساعت 7 خونه اومدیم

کتاب به دست رفتم نِت

هیچی هم نخوندم ازش

خــــــــــــــــدا

یوهو شب شد موقع خواب

عذاب وجدان اومد طرفم

اما دیه دیر شده بود

به خدا توکل کردیم ، صبح تو مدرسه از هر خری پرسیدیم خونده بودن هی شانس

این معلم بوق شدمونم همیشه دیر میومد

مای گاو هم تو اون وقتی هم که داشتیم چُس چرخ میزدیم

بعدش تو لحظات ملکوتی آخر آرمیتا یه نقشه پیشنهاد داد که واقعا مُزخرف بود منم قبول کردم

نقشه رو هم نِیگم آبرومون میره خیلی مزخرف بود

خلاصه که به دلیل نبودن سر کلاس بردنمون دفتر

اون قاسمیان نِفله کُلی دعوامون کرد

بعد که مدیر اومد مث دستمالا تو گوشش چیز میز پچ پچ کرد

ماهم یه مشت دری وری گفتم خداااااااااااا

معلممون هم دلش سوخت گفت از شما که شاگردای زرنگ کلاسین انتظار نداشتم خب نخوندین به خودم میگفتین

ما هم چهره ندامت برداشتیم

و قسم خوردیم دیه از این غلطا نخوریم

نه اون گوهه که موخورن

غلط. نمیکنن

خُدااااااااااااااااااااااااااا

آرمیتا جِز جِز بیای

هنوز ازت نگذشتم

_سلام خوبی؟ دوست پسر داری؟

_ بله شما؟

_ که دوس پسر داری هان؟ من داداشتم بیام خونه پدرتو درمیارم

 

 

آخ ما سَر این چِقَد خندیدیم

تو سِرویس بودیم

مث دیوونه ها نیشمون تا گوشامون باز بود